Vallahi ne yalan söyliyeyim, Türk televizyonculuk tarihi çok önemli bir eşiği dün gece aştı. Yıllardır hep dillendirilen ama ortaya çıkarılamayan, sürekli yok sayılan, ya da önemsenmeyen bir konu müthiş bir Ömer Çelakıl ve Zekeriya Beyaz sunumuyla ekranlarda yer aldı. Kendilerini ''Ruhun gücüne inanıyoruz'' şeklinde ifade eden 3 genç arkadaşımız-bazıları yayın sırasında form tutmuşlar görüldüğü üzere- her ne kadar programdakiler tarafından satanist olarak yaftalansa da ellerinden geldiğince müşgüllerini anlatmaya çalıştılar.
Bu işte şahsi kanaatimce televizyonculuğumuzun ulaşabileceği son noktadır. Daha ötesini ben göremiyorum. Televizyon eğlendirir, sanaldır, yalandır hatta. . Eğlendirdi mi? Çokca. Yalan mıdır? Yukarıdaki resim açıkcası biraz şüphe uyandırıyor. Ama bunların tamamıyla dışındaydı dün geceki yayın. Bana kalırsa daha çok trajikomikti. İnanç özgürlüğü, ifade özgürlüğü konusunda süpersonik gelişmeler yaşadığımız şu zaman diliminde konukların kar maskesiyle programa çıkarılması olsa olsa kara mizahtır herhalde. Ya da hakikaten maytap geçtiler bizlerle. Gerçi Caja Laboral maçı sonrası gerilen sinirlerime çok iyi geldi onu da belirtmeden geçmemek lazım. Programdan sonra elimde olsa yakacaktım bir sigara, ''nereye gidiyo lan bu memleket'' diyip ufka doğru tüttürecektim.
- Biz ruha inanıyoruz
+ Hangi ruha, tuz ruhuna mı?
Bu dialogtan sonra tv'yi kapattım. Önümüzdeki hafta Flash Tv'de yayınlanacak olan ''Kadere Mahkumlar'' programına kadar da açmayı düşünmüyorum.
Tv-Medya sektöründe bulunduğu için kişisel, bu millete ve bu muameleye maruz kaldığı için toplumsal olarak hicap duyan bir dengesizin serzenişlerini okudunuz.
Esen kalınız.
